SENİN ANNEN BİR İNEKTİ YAVRUM

İnsan oğluna verilmiş en büyük hediye ölümdür. Pek iç açıcı bir cümle değil farkındayım. Sürekli lanet ettiğimiz zamanın yerinde hiç durmaması medeniyetin en büyük kurucusudur aslında. Biyolojik saatim geçmeden çocuk yapmalıyımlar, otuzuma gelmeden kariyer planlamalıyımlar ya da gözüm toprağa bakıyor hani mürüvetler hep bundan. Ölecek olmasak, ya da yaşlanmayacak olsak hepimiz takım taklavatı yayıp, yan gelip yatardık. Yüz yıllar çuvalamı girdi amaaan boşver kız, bi dahaki yüz yıla iş kurarsın nasılsa... ile biterdi bütün muhabbetler. Tembellik edecek vaktimiz yok. Zaman akıp gidiyor. Ölüm bir hediye, yaşlanmaksa bunun hatırlatıcısıdır. (Herkese sıralı ölüm nasip olsa keşke) Her armağanı seveceğiz diye bir kural yok tabiki. En büyük korkularımdan biri yaşlanmak. Peki yaşlandığımızı nerden anlarız. Vücudun değişiminden!

Son on yılın en büyük geyiklerinden biri, göğüsün altına kalem koymaktı. Kalem göğüsün altında durmuyorsa o göğüs sarkmamış, başı muzaffer dimdik duruyor demekmiş. Denemeden kabul etmiyorum. Önce kurşun kalemle deniyorum. Evet tutuyor! Sonra tükenmez kalemle deniyorum. Onu da tutuyor şerefsizler. Bunalım meraklısı olduğum için dolma kalemi de devreye sokuyorum. Onuda tutunca bu sefer kalemliği koyuyorum onuda tutuyor bunlar. Benimkiler baya kalem tutmaya meraklılar. Dile gelip okula gitmek isteyecek adiler. Tam o sırada kafamın arkasına bir sille geliyor. Can:
-90 beden Miras onlar. Masa sümeni koysan onuda tutarlar. Yer çekimi denen bişey var. Onları aldıralım futbol topu koy istersen oraya. 


Hamam da suyun kaldırma kuvvetini bulmuş bilim adamı gibi seviniyorum. Evreka. Zaten benim gözüme de hiç sarkmış görünmüyorlar. Bu bedende tilki görmüş tavşan gibi sürekli yukarı bakıcak halleri yok.  Daa... Çocuk yapınca 90 dan 110 a çıkmasın bunlar sakın. Sütyen yerine paraşüt mü takacağım. Bidon gibi gezip Notre Dame'ın kamburu nu mu taşıyacağım. O zaman kesin kalemliği bırakıp , akşamdan çantasını hazırlamaya üşendiği için, bütün kitaplarını yanına alan çocuğun, okul çantasını tutar bunlar. O tembel veletde kesin benim veledim olur. 

Ben kambur bir bidon olarak etrafta tembel veledimle uğraşırken kocam bicikleri kalemlik tutmayan kızlara bakacak. Aha dağıldı yuva. Aldığım nafaka paraşütlerime bile yetmeyecek. Çocuğu babasına ve dik bicikli üvey annesine vermek zorunda kalacağım. O arada da çok çirkeflik yaptığım için benden nefret edicekler ve çocuğu bana düşman olarak büyütecekler. Babası benim benim için 'Senin annen bir inekti yavvrum' diyecek. 'montofon ineği.' Benim çocuk da saf (akıllı olsa ders programına göre çantasını hazırlar) hemen inanacak. 

Bu süt olayı bittikten sonra bu bicikler eski haline geliyor mu acaba. Google a emzirmeden sonra meme küçülür mü yazıyorum, çıkan forumlarda -bunlar gene küçüldü nasıl büyüyüyecek diye soruyor kadınlar- Dertlerimiz çok başka bacım. Benimkilerin yarısını seve seve feda edebilirim sana. 

Kırk yaşına gelince yeminle malı mülkü satıp kaportayı toplatmam gerekecek. Yüzümdeki deriyi popoma gelene kadar gerdirip, yaşlı gözüken arkadaşlarıma popomla güleceğim (muhtemelen ağzım popomun oralarda biyerlerde olacak çünkü). Ağzımı yüzümü heryerimi davul gibi gerdirmeyi planlıyorum. Bu biciklerinde içine çimento falan döktüreceğim boyunlarını bükmesinler. Yaşlanmakmış hadi ordan. Ölmek yaşamın temposunu düzene sokmak için şart olabilir ama ben 90 derecede yıkanıp 1000 devirde sıkılmış pijamalara dönmek istemiyorum.

Herşeyi yaşaman lazım. Her yeri görmen gerek. Yemediklerini tatmalısın. Denemediklerini denemelisin. Acele etmelisin. Yaşlanırsan vaktin kalmayabilir. Sen denerken gençliğinde olduğu kadar zevk vermeyebilir. En iyi şekilde doldurmalısın bu hayatı. Çünkü ve hatta iyi ki ölmen gerek. Hemen ve hatta şimdi, ölmeden bu hayatı yenmen gerek. Başına gelebilecek en güzel şey, aslında ölüm korkusu...