EHLİYET SÜRÜŞ SINAVI FELAKETİ

Posasına kadar sıkılmış portakal gibiyim şu aralar. Az daha sıkılırsam kabuğumu da rendeleyin bari vitaminimi sömürün hep, diye ağıt yakacağım. Ağzımı açmaya mecalim yok. O kadar ki Can dublör gibi peşimde, kim bana soru sorsa dublaj yapıyor. -Çay içer misin Miras? -Yok kahve içer o 2 şekerli. -Şuraya gittin mi Miras? -He evet geçen sene gitti. -Öldün mü Miras? -Yok yaşıyor, bitkisel hayatta.

Annem küçükken sürekli ıspanak yedirmeye çalışırdı. Lakabımda Safinazdı. Çabuk boy atan sıska uzun bir kızdım. Ispanakla Safinazdan Temel Reisliğe mi terfi edeyim istiyordu artık tam bilemiyorum ama işe yaramadı. O kadar çok ıspanak yedim ki bana sağladığı demir yüzünden, ağzıma mıknatıs dayasanız iç organlarımı çekebilirdiniz. Neredeyse üç senedir ıspanak yemiyorum. Belki bu depresif haller vitamin eksikliğindendir. 

Ehliyet için sürüş sınavına girdim. Kabuslarım hayat buldu..

Berbattı. Sabahın 8 inden beri sınav parkurunu turlayıp durdum. Gayet iyi kullanıyordum aslında. Birde bir park da edebiliyordum ama sınav aracı hundai i 20 idi. Birden başka bir araca binince korkunç bir fark yaşadım ve bocaladım. Öğleden sonra 1 de yapıldı sınav ve müthiş bir trafik vardı. Arkamda oturan müfettiş ve hocalara dönüp, sevdikleriyle helalleşip helalleşmediklerini sordum. Şaka yapıyorum sandı gariplerim. 


Tam önümde 20 ile giden ve E sınıfı ehliyet almaya çalışan bir otobüs vardı. Yanımda nani nani öten ambulans baya bir  gerilmeme sebep oldu. Lambalarda durdum ama o trafikte önümde koca otobüs,  yanımda sirenleri öten bir ambulansla sınav müfettişlerini en az kendim kadar gerdiğimi görebiliyordum. Arkadaki müfettiş bana bacı diyordu. Anadolu çocuğu olduğu için sevimlilik yapıp yırtamadım. 
Üstüne ambulans yolunu kaybetti ve tekrar kavşaktan dönüp trafiğe daldı. Lanetten kurtalamıyordum anlaşılan. Buradan, ambulansın içindeki arkadaşa acil şifalar, şoförüne de akıl fikir diliyorum. Üstüne yolda biri kaza yapmış ve trafik daha da karışmış. Nihayetinde olmayacak birşey yaptım ve kavşaktan dönerken kaldırıma çıktım. Müfettişler nazikçe beni şoför koltuğundan indirip arka koltuğa buyur ettiler. 

2016 da yapılacak sürüş sınavları için stajyer ehliyete kaldım. Bu canımı sıkıyor sıkmasına ama daha çok canımı sıkan birşey var. Sınavın farklı olması. Müfettişler sürücüyü yolda durdurup, motor yağını kontrol ettirecekler,  antifiriz koyduracaklar, radyatörlere falan baktıracaklarmış. İnşallah tekerlek değiştir falan demezler. Tamam öğrenmek lazım iyi hoş da radyatör peteklerinede ben bakmayıvereyim, devir bakımlarında falan bakarlar demi. Bir bırakın da kaldırıma çıkmadan gidivereyim önce. Tamirhaneye çırak mı yetiştiriyorsunuz yoksa şoför mü? 


Biriyle 3 gün görüşmeyeyim, dördüncü gün buluştuğumuzda,hayat nasıl gidiyor diye soruyorum ve bana aynı nasıl olsun iyi falan diyor. O bana sorunca o kadar çok şey anlatıyorum ki artık dalga geçiyorlar. Atraksiyonsuz ve sakin 2 günüm geçmiyor. Sınavlarım, kutlamalarım ya da tatillerim normal değiller. İlla bir absürtlüğüm var. Hastane anılarımı yazsam zaten 2 aylık blog konusu çıkar. Kanser hastası benim kadar gitmiyordur o hastaneye. Sorsanız turp gibiyim. İlla başıma birşeyler gelmek zorunda. Sanki kucağımda devamlı 5 kiloluk bir karpuzla dolaşıyorum. Her an kollarımdan kayıp ayaklarımın dibinde patlayabilir gibi.

Ayvaları soymadan yiyorum. Bütün bütün yiyorum onları. Çekirdekleriyle yutuyorum resmen. 

Aynen vitamin eksikliği var bende. galiba. Portakal, karpuz, ayva... Az daha yazarsam manav listesi gibi olacak yazı. 

Ehliyeti alamadım. Başarısızlık haneme bir tik daha koyuyorum ve huzurlarınızda 2016 yı tehdit ediyorum. Şimdiden uğursuz geldin gudubet yıl! Adam ol yola gel. Bir daha sorun istemiyorum. Ayıp değil mi sen gelince ehliyet işleri falan zorlaşacak. Geliyorsan tek gel. Ne yasayı falan takıp getiriyosun koluna. Edepsiz. 
Çok yüz veriyoruz bu yıllara. Aha da pretesto ettim. Kutlamayacağım lan seni. Girmiyorum işte.
Şaka şaka. Girebilir miyim? Kırıldın mı? Bi arkadaşa bakıp çıkıcaktım zaten, valla bak.